آدم دو دل دارد دلی که به حضورش آگاه است و دلی که از حضورش خبر ندارد و سخت است و گاهی گم می شود. با این دل است که عاشق می شویم، با این دل است که دعا می کنیم، با این دل است که نفرین می کنیم و گاهی کینه به دل می گیریم، اما یک دل دیگر است، قلبی که نمی دانیم وجود دارد، این دل. در سینه نمی گنجد به جای کوبیدن می وزد و باران می بارد و می چرخد و می درخشد، این دل نمی شکند، نمی سوزد، نمی سوزد، سیاه و سنگ نمی شود، از دست نمی افتد، زلال است و مانند رودخانه جاری است و نسیم آنقدر سبک است که هرگز هیچ جا نیست، نمی ایستد، بالا و بالا می رود و بین زمین و ملکوت می رقصد این همان است قلبي كه وقتي فحش مي دهي دعا كن، وقتي نفرين مي كني و نفرت مي كني، عشق بورز، وقتي رنج مي كشي ببخش. این دل کار خودش را می کند. ربطی به احساسات شما، آنچه می گویید یا آنچه می خواهید ندارد.و مردم به خاطر آن، برای قلب دیگرشان، برای قلبی که نمی شناسند دوست می شوند.آنها ما را بی دلیل دوست دارند!
